Ontroerende dingen

Van een vriend kreeg ik deze week dit veertje. Van zijn eigen papegaai, waar hij dol op is. Ik ben zelf niet zo'n held met vogels, maar veertjes, daar ben ik dol op. Als ik ergens loop, en ik zie een veertje liggen, raap ik hem eigenlijk altijd op. Ze zijn zo teer en fragiel, en glanzen vaak prachtig. Op de een of andere manier werken ze op mijn gemoed, ontroeren ze me. Mijn prikbord is dan ook bezaaid met allerlei veertjes, die ik ooit ergens gevonden heb.

Nu heb ik dat niet alleen met veertjes. Bepaalde mensen, of hun houding, kunnen hetzelfde gevoel bij me oproepen. Vaak gaat het dan om hele oude, of schuchtere mensen. Zo fotografeerde ik in Milaan de voeten van dit meisje. Ik vond haar schoenen leuk, vroeg of ik ze mocht fotograferen, en toen maakte ze dit verlegen gebaar met haar voeten. Prachtig!


Hele bewerkelijke ontwerpen roepen ook vaak een dergelijk gevoel bij me op. Alsof ik alle tijd, energie en liefde die een persoon erin heeft gestopt, voel in het eindresultaat. Zoals de tussen organza gestikte rozen van Elena Pereira, of ouderwetse papier-knipkunst.

Bovenstaande dingen kan ik nog wel redelijk verklaren. Maar hoe komt het, dat eenvoudige kranen, of muziekdoosjes, hetzelfde gevoel bij me oproepen?

En knopen, robots, klavertjes vier, oude koffers, verstelde kleden, schelpen, steentjes, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Eenvoudige, vaak alledaagse dingen, die een soort innerlijke, maar fijne snik kunnen veroorzaken.

Hebben jullie dat nou ook?


Joke Scholtalbers